Prolog

            Życie potrafi zmienić się o sto osiemdziesiąt stopni w dniu, który mógłby być najzwyklejszym w naszym życiu. Płata nam figle i nie patrzy czy nam się to podoba, czy nie. Nie pyta o zdanie, po prostu wywraca je do góry nogami i przechodzi przez nasz porządek i harmonię jak tornado, aby wszystko zmienić. Czy to wychodzi na dobre? 
            Hermiona Granger jest jedną z osób, które mogłyby się na ten temat wypowiedzieć, a nawet napisać o tym książkę. Życie po wojnie było dla niej, jak zapewne dla wszystkich, koszmarnym snem, z którego chciała się obudzić. Voldemort poległ podczas pojedynku z Harrym Potterem, który został okrzyknięty bohaterem. Na całym świecie zapanował spokój i harmonia, dla czarodziei był to czas wolności i naprawy swoich błędów. Jednak co z tego,  jeżeli podczas bitwy właśnie te najukochańsze osoby poświęciły swoje życie? Jaka jest w tym wszystkim sprawiedliwość? Te i inne pytania nurtowały Hermionę, odkąd wróciła do Nory. Żyła wspomnieniami, bała się uwierzyć w nowe jutro, dręczyły ją myśli, że każdy kolejny dzień mogłaby spędzić z Fredem, Tonks czy Lupinem. Z czasem nauczyła się z tym żyć. Zrozumiała, że nie można wiecznie myśleć o przeszłości, ale trzeba zacząć patrzeć w przyszłość. Tak dobrze jej znane słowa Dumbledora, które wspominał Harry każdego dnia, gdy razem spacerowali, uciekając od strapionych dusz, powtarzała teraz sobie jak mantrę, były dla niej mottem. "Nie żałuj umarłych Harry, żałuj żywych, a przede wszystkim tych, którzy żyją bez miłości ". Albus słynął ze swoich proroczych i bardzo wyszukanych sentencji, dlatego Gryfonka od razu zauważyła, że ta myśl ma również drugie dno. Nie zastanawiała się jednak nad nim, po prostu w nie uwierzyła. Zapragnęła pomagać ludziom, bo to pozwalało jej na ucieczkę od rozpaczy. Zajęła się cierpieniem innych, aby zagłuszyć swoje. Poskutkowało, jednak nie spodziewała się tego, że jej rewolucja życiowa nastąpi tak szybko i w tak drastyczny sposób.
            Dwa miesiące po zakończeniu bitwy spędziła wraz ze swoimi przyjaciółmi na odbudowie Hogwartu. Każdego dnia pomagali, sprzątali, wkładali mnóstwo swojej energii i siły, aby potem regenerować się wieczorami w potulnej, lecz przepełnionej smutkiem Norze. Życie w rozpaczy stawało się zarazem monotonią i utrapieniem. Harry dostał pracę w biurze Aurorów, a Ginny rozpoczęła grę w Qudditcha w drużynie Harpii. Ronaldowi nie poszczęściło się jednak jak tej dwójce, musiał dużo razy powtarzać egzaminy Aurorskie, aby dostać posadę, niestety nie jako Auror, ale dochodzeniowy w Departamencie Tajemnic. Hermiona zaś złapała jakąś dorywczą pracę w księgarni Esy i Floresy. Życie toczyło się dalej, spotykali się zawsze wieczorami i najczęściej rozmawiali o pracy, unikając tematu poległych i wspomnień, które dopiero się zasklepiały w ich sercach.

            Dwunasty czerwca tysiąc dziewięćset dziewięćdziesiąty dziewiąty rok. To był ten dzień, w którym Hermiona wstała z łóżka, a jej życie stanęło do góry nogami. W kuchni na blacie czekał na nią list, a przy stole,  jak gdyby nigdy nic, w najlepsze gaworzyli sobie jej przyjaciele. Nie pytając o nic,  sięgnęła po kopertę, a niebieskie pochyłe pismo sprawiło, że jej serce drgnęło niebezpiecznie. Zaraz po zakończeniu wojny wysłała swoje papiery do Francji, na kurs magomedyczny. Miała nadzieję, że po zdaniu owutemów dostanie się tam, była to dla niej ogromna szansa, papier, który przepuszczał ją do jej marzeń. Zrozumiała, że medycyna to jest to, co chce robić w życiu, a uświadomiła jej to wojna. Pomoc ludziom rannym i rodzinom poległych sprawiała jej w pewnym sensie radość. Dawało jej satysfakcję to, że w jakikolwiek sposób może komuś pomóc, dlatego, widząc teraz francuską pieczęć, drżała na całym ciele. Gdy przeczytała list z propozycją półrocznego stażu we Francji, nie mogła opanować podekscytowania. Nie omieszkała czekać z informacją do wieczora, dlatego oznajmiła to przyjaciołom zaraz po przeanalizowaniu listu. Harry i Ginny wręcz pałali entuzjazmem, cieszyli się, że Granger wreszcie zajmie się czymś, co na prawdę chciałaby robić, oderwie ją to od nieprzyjemnych myśli, a życie zacznie toczyć się w jeszcze lepszym kierunku. Niestety Ronald nie podzielał tej radości. Gdy dwójka jego przyjaciół skończyła jej gratulować, on wszczął kłótnię na temat ich związku i absurdalnego pomysłu, jakim był wyjazd. Hermiona zdawała sobie sprawę, że ta opcja zaważy na jej relacjach z Ronem, ale nie spodziewała się, że aż tak mocno. Szalka się przebrała kolejnego dnia, gdy Gryfonka zdecydowała, że wyjeżdża. W głębi serca miała ogromną nadzieję, że Rudzielec to zrozumie i jakoś to przetrwają... niestety. Przez cały tydzień, który został Hermionie do wyjazdu, nie odzywał się do niej, mimo że wielokrotnie go o to prosiła. Na zmianę udawał oburzonego i smutnego, lecz tak na prawdę z jego serca biła czysta zazdrość. Jak bardzo chciał mieć ją tylko na własność i przy sobie już do końca życia? Ta chciwość i duma nie pozwoliły mu na jakiekolwiek przyjęcie przeprosin, a nawet na pożegnanie się z nią w dniu wyjazdu. Na lotnisko została odprowadzona przez Harry'ego i Ginny, którzy starali się ją wspierać. Cały entuzjazm wyparował po jednym tygodniu kłótni i sprzeczek. Czuła się rozdarta w środku, serce pragnęło zostać w Londynie przy Ronaldzie, którego przecież kochała, a rozum nakazywał jechać i spełniać marzenia. Może, gdyby nie upartość Rudzielca oraz jej cholernie wielka duma, zostałaby, nie skończyłaby kursu i dalej pracowałaby w księgarni Esy i Floresy.
            Dzisiaj jest dwudziesty grudnia dziewięćset dziewięćdziesiąty dziewiąty rok. Hermiona Granger właśnie wysiadła z samolotu na lotnisku w Londynie, kurczowo trzymając swoją małą torebeczkę i rolkę pergaminu. Wróciła po półrocznej nieobecności z ogromnym doświadczeniem nie tylko zawodowym, ale i życiowym. Francja wpłynęła na nią na kilka różnych sposobów, o których jeszcze się nie przekonała. To, czego tam doświadczyła,  zostanie tylko i wyłącznie z nią. Przygody  i wiele niespodzianek, które ją tam spotkały, zmieniły jej wnętrze duchowe i sposób postrzegania całego świata. Zrozumiała też bardzo ważną rzecz, że entre la haine et amour il est très mince ligne*.
             Przede wszystkim Hermiona Granger wydoroślała. 

~*~

*że pomiędzy nienawiścią a miłością jest bardzo cienka linia. 

~*~

Prolog jest edytowany.
Zabetowany przez Laoise Tenebris :) . 
Dziękuję bardzo kochana :).